هومن جعفری

بابا تو دیگه کی هستی!
همین الان که با شما صحبت می‌کنم مانده‌ام در کف اینکه در مورد جملات دیروز کارلوس کی‌روش مطلب بنویسم یا ننویسم. بنویسم یک درد است. ننویسم یک درد! چه بگویم که این ناقلا می‌داند چطوری رنگمان کند.
بعد از این دلم می‌سوزد که اسم بلاژویچ را گذاشته بودند سیاه‌باز!
 
برای بینندگان برنامه نود
قرار شده برنامه نود این هفته پخش نشود. به شخصه مشتری این برنامه نیستم و همان ساعتی که مردم مشغول تماشا و تخمه شکستن و لذت بردن از بلایی هستند که عادل دارد سر یک بینوایی در می‌آورد، بنده با خیال راحت می‌نشینم و یک دانه از این سریال‌های اره‌ای هالیوودی می‌بینم و بیشتر هم لذت می‌برم. امتحان کنید. اگر شما از آن دسته عزیزان دلی هستید که نود را به این خاطر می‌بینید که عادل هفته‌ای یک نفر را در آن سلاخی می‌کند، سریال «هانیبال» را ببینید! هم خون و خونریزی‌اش بیشتر است، هم سلاخی دارد، هم پیکرتراشی دارد، هم ساختن مجسمه با دست و پای بریده مقتولان را دارد! تازه کانیبالیسم هم داخلش هست که خودش لذت تماشایش را دو چندان می‌کند. این یک هفته که نود نیست، عزیزانی که به این برنامه معتاد شده‌اند هانیبال ببینند! خون و خونریزی‌اش البته به پای برنامه عادل جان که نمی‌رسد اما از هیچی که بهتر است!
 
برندکشی
خبر آمده که قرار است برنامه ورزش و مردم تعطیل شود و یک برنامه جدید راه بیندازند. اینکه کدام عقل کلی به چنین نتیجه درخشانی رسیده که برنامه‌ای با چهار دهه قدمت را تعطیل کند تا یک برنامه صفر کیلومتر راه بیندازد را نمی‌دانیم اما در بخش‌هایی از ورزش و تلویزیون ما پر است از پروفسورهایی که برنامه‌ها و باشگاه‌ها و برندهای بسیار معروف را زمین زدند تا یک برند نو را راه بیندازند و نتیجه‌اش هم چیزی جز ورشکستگی نبود. پاس تهران کجاست؟ برنامه صبح جمعه با شما کجاست؟ هزار تا مثال دیگر می‌شود زد. این همه اسم عوض کردید چه شد؟ برنامه که همان برنامه است. چهل سال هم قدمت دارد. چه دردی است که می‌خواهید اسمش را عوض کنید؟ سری بعدی‌اش را راه بیندازید. این چه دردی است که در احترام به مجری درگذشته برنامه‌اش را نابود کنید؟
 
حد و مرزت را بشناس
قرار است لوپتگی را از رئال برکنار کنند تا مورینیو برود آنجا تا زیدان برود منچستر! وسط این هاگیر واگیر فقط باید بگوییم بزرگترین بازنده تاریخ دنیا کسی نیست جز لوپتگی! قبل از جام جهانی تیم یکدست اسپانیا را نابود کرد تا به رئال برود. حالا هم در رئال غلطی که نکرده هیچ، سر نخواستنش دعواست. یاد بدبخت بیچاره دیوید مویس افتادیم. داشت در اورتون آقایی می‌کرد که وسوسه شد بیاید در منچستر یونایتد و به آقای «نامبر وان» تبدیل شود. از همان زمان که پایش را گذاشت جای بزرگان تا همین امروز آب خوش از گلویش پایین نرفته! نکنید آقایان مربی! نکنید! حد و مرزتان را فراموش نکنید!
 

تی‌تی سرمربی جدید موناکو
آنری: هیجان زده هستم
پس از کش و قوس‌های فراوان و پس از اخراج لئوناردو ژاردیم از هدایت موناکو، تیری آنری به‌عنوان سرمربی جدید این باشگاه معرفی شد. شایعات بسیاری در مورد این انتقال در طول روزهای اخیر شنیده می‌شد و همه منتظر نهایی شدن خبر آن بودند که سرانجام باشگاه موناکو این موضوع را تایید کرد. بدین ترتیب تیری آنری، اسطوره فوتبال فرانسه، نخستین تجربه سرمربیگری خود را در باشگاهی که فوتبالش را از آن آغاز کرده شروع خواهد کرد.
در حالی که موناکو با ژاردیم نتایج خوبی در فصول گذشته کسب کرده بود و به قهرمانی لیگ فرانسه و نیمه نهایی چمپیونزلیگ نیز رسیده بود اما شروع ضعیف این تیم در فصل جاری، قرار گرفتن در رده هجدهم و کسب تنها 1 امتیاز از 9 بازی ابتدایی فصل باعث اخراج سرمربی پرتغالی از نیمکت این تیم شد.
بدین ترتیب لئوناردو ژاردیم پس از نتایج ضعیفی که در این فصل کسب کرده بود، از هدایت موناکو کنار گذاشته شد و آنری 41 ساله به‌عنوان سرمربی جدید باشگاه معرفی شد. آنری قرارداد سه ساله با موناکو امضا کرده است.
آنری پیش از این از سال 1993 تا 1999 پیراهن موناکو را بر تن کرد و 105 بار برای این تیم به میدان رفت. او در جام جهانی 2018 روسیه دستیار مارتینس، سرمربی تیم‌ ‌ملی بلژیک بود و توانست مدال برنز جام جهانی را به دست آورد. حضور روی نیمکت موناکو، نخستین تجربه سرمربیگری برای تیری آنری است. تیری آنری، سرمربی جدید موناکو در نخستین مصاحبه رسمی‌اش پس از انتخاب به این عنوان، تایید کرد که پیشنهادهای جذابی را رد کرده است.
پیش از این آنری در آستانه حضور روی نیمکت استون ویلا بود که سرانجام دین اسمیت به‌عنوان سرمربی جدید ویلا انتخاب شد. حال آنری که فوتبالش را در باشگاه موناکو آغاز کرده، تایید کرد که پیشنهادهای جذابی را رد کرد تا روی نیمکت این تیم بنشیند.
او گفت: افتخار بزرگی برای من است که پیشنهاد مربیگری موناکو را قبول کردم. پیشنهادهای جذابی در طول چند ماه اخیر داشتم ولی موناکو همیشه در قلب من است. من فوتبالم را در این باشگاه بزرگ شروع کردم و سرنوشت باعث شد مربیگری را نیز در همین باشگاه آغاز کنم. هیجان زده هستم که این فرصت به من داده شد ولی حالا زمان سختکوشی است. نمی‌توانم برای شروع کار صبر کنم.
موناکو در نخستین بازی خود با هدایت آنری، روز شنبه به مصاف استراسبورگ خواهد رفت و چند روز بعد، در چمپیونزلیگ مقابل کلاب بروژ بازی خواهد کرد.

در ادامه مسابقات جام رسانه و شهروند
صدرنشینی مقتدرانه ایران ورزشی
در ادامه دومین دوره مسابقات جام رسانه و شهروند که با همت جمعی از خبرنگاران و حمایت فروشگاه‌های زنجیره‌ای شهروند برگزار می‌شود، تیم ایران ورزشی در یک دیدار پربرخورد که با دو اخراجی از دو تیم همراه بود با نتیجه پرگل ۴ بر یک موفق شد تیم رسا الف را شکست دهد و مقتدرانه صدرنشین گروه باشد. گل‌های ایران ورزشی را در این دیدار حسین فدایی و علی تبریزی هر کدام 2بار به‌ثمر رساندند. ایران ورزشی در بازی نخست نیز با نتیجه قاطع ۶ بر صفر همشهری را از پیش رو برداشته بود تا با ۶ امتیاز و تفاضل گل مثبت ۸ عملاً صعودش را به دور بعد قطعی کرده باشد.
 

انتقادها به آزمون انگیزه داد
وعده سردار با منتقدان:24 مهر، ورزشگاه آزادی

درباره سردار آزمون و خداحافظی‌اش از تیم ملی، حرف و حدیث فراوان است. گروهی که منتقد او هستند از رفتار دوگانه کی‌روش درباره سردار و بازیکنانی نظیر مهدی رحمتی و هادی عقیلی صحبت می‌کنند و عده‌ای که حامی آزمون هستند، از رفتار سرمربی تیم ملی حمایت می‌کنند.
رفتار کی‌روش درباره آزمون، رحمتی و عقیلی به هیچ وجه دوگانه نیست. این ادعا را می‌توان با دلایل مختلف و پاسخ‌های گوناگون اثبات کرد. بخصوص اگر زمان دو خداحافظی را کنار هم قرار بدهیم و البته دلایل‌شان را نیز همینطور.
آزمون بعد از جام جهانی، به دلیل ناراحتی و سرخوردگی، در حالی که تنها 23 سال داشت از تیم ملی خداحافظی کرد. انتقاد از او در آن مقطع فراوان بود. هم به سبک بازی‌اش و هم ناکامی در گلزنی به حریفان. ناراحتی از این انتقادها که بعضا غیرمنطقی هم بود، دلیل اصلی تصمیم آزمون بود.
خیلی از بازیکنان، وقتی از تیم ملی خداحافظی می‌کنند که یا در ترکیب ثابت قرار ندارند  یا فکر می‌کنند اجحافی درباره آنها صورت می‌گیرد. پشت خداحافظی سردار، هیچ کدام از این دلایل نبود. او در ترکیب ثابت تیم ملی قرار داشت و البته کی‌روش هم بارها اعلام کرد که او یکی از بهترین بازیکنان فوتبال ایران است.
حالا چرا می‌گوییم خیلی از انتقادها منطقی نبود؟ کی‌روش برای سردار در جام جهانی، نقشی متفاوت در نظر گرفت. او از مهاجم نوک تیم ملی، نه گلزنی می‌خواست و نه نزدیک شدن به دروازه حریفان. کی‌روش از سردار انتظار دیگری داشت و آن هم تأخیر در بازی حریف و ایجاد موجی برای جلوگیری از بازیسازی‌شان بود.
سردار تدابیر کی‌روش را به بهترین شکل ممکن در زمین اجرا کرد. به‌عنوان نمونه مقابل پرتغال، بیشتر از اینکه به دروازه حریف نزدیک شود، با ویلیام کاروالیو- هافبک دفاعی و شماره 14 پرتغال- من تو من یارگیری کرد. تا جایی که فرناندو سانتوس، سرمربی تیم ملی پرتغال بعد از بازی نام شماره 20 ایران را به زبان آورد که مانع از اجرای برنامه‌های تیمش شده است.
تشخیص اینکه سردار در جام جهانی موفق بود یا نه، نه برعهده ما است و نه مردمی که با چشم غیرمسلح بازی‌ها را تماشا کردند چون نه ما می‌دانیم کی‌روش از سردار چه خواسته و نه منتقدانی که انگار فوتبال را فقط می‌بینند و از آنالیز آن بیزارند. کی‌روش بهترین قاضی برای قضاوت درباره عملکرد سردار است. او خوب می‌داند از مهاجم تیم ملی چه خواسته و او تا چه حد توانسته این خواسته‌ها را اجرا کند. بنابراین دعوت دوباره از آزمون، به این معنی است که او موفق شده برنامه‌های کی‌روش را در زمین و مو به مو انجام دهد.
خداحافظی آزمون برگرفته از غرور یا پشت پا زدن به پیراهن تیم ملی نبود. او ناراحت بود و نگران. از اینکه خواسته‌های سرمربی را اجرا کرده اما مورد انتقاد قرار گرفته. نه تنها خودش بلکه خانواده آزمون هم از انتقادها درامان نماندند تا سردار تصمیم به خروج از تیم ملی بگیرد. کی‌روش هم وقتی دلایل آزمون را شنید و البته دید که او آینده‌ای طولانی در تیم ملی ایران خواهد داشت، باز هم نام سردار را در فهرست خود نوشت و او را به اردو دعوت کرد.
از نظر کی‌روش و آنهایی که منطقی به قضیه نگاه می‌کنند، خداحافظی سردار با بازیکنانی چون مهدی رحمتی و هادی عقیلی زمین تا آسمان تفاوت دارد. رحمتی در روزهایی از تیم ملی رفت که فاصله‌اش با دروازه‌بان دوم، به اندازه فاصله زمین تا کره ماه بود. تصور او این بود که اگر برود، برای بازگشت‌اش پیغام و پسغام می‌فرستند اما اینطور نشد و رحمان احمدی هم توانست فاصله‌ها را جبران کند و با عملکردی درخشان، یکی از دلایل صعود ایران به جام جهانی 2014 بود.
هادی عقیلی هم همینطور. او وقتی دید جایی در ترکیب ثابت تیم ملی ندارد، چمدان خود را بست و برای همیشه رفت. کی‌روش هم حتی در روزهای آمادگی این مدافع، نام او را در فهرست خود ننوشت تا خداحافظی عقیلی از تیم ملی دایمی شود.
برای سردار اما هیچ‌ یک از این اتفاق‌ها رخ نداد. همین باعث شده تا کی‌روش از نام او نگذرد. مهاجمی که از نظر سرمربی تیم ملی، همراه با سون هیونگ مین و عادل احمدوف، یکی از سه بازیکن برتر فوتبال آسیا است.
آزمون بعد از شنیدن همه این انتقادها، انگیزه بالایی برای موفقیت دوباره در تیم ملی دارد. او جمعه در بازی درون‌تیمی، دو گل به ثمر رساند و حالا هم هدفش این است که برابر بولیوی این اتفاق را تکرار کند. سردار با گل‌هایش- در روسیه و تمرین تیم ملی- به منتقدانش وعده‌ای دوباره داده؛ اینکه 24 مهر در ورزشگاه آزادی منتظر او باشند. شاید با گل به استقبال آنها برود، دروازه بولیوی را فتح و ثابت کند که این همه انتقاد از او، بازیکنی باانگیزه ساخته است.
 

بازی‌های پاراآسیایی روز گذشته با همه هیاهو و جذابیتش به پایان رسید تا پرونده سومین دوره این رقابت‌ها بسته شود. در طول قریب به یک هفته جاکارتا پایتخت ورزش آسیا بود. شهری بزرگ و بی‌در و پیکر که در یک تناقض آشکار می‌کوشید میزبانی آبرومند باشد اما تصویری که از اندونزی به آسیا و جهان مخابره شده، یک روایت چند وجهی و پر از تناقض بود.
بازی‌های پاراآسیایی 2018 به نقطه پایان رسید و خاطر‌ه‌هایی عجیب و یگانه از جاکارتا بر جای مانده؛ از ترافیک و شلوغی همیشگی‌اش، از فقری که آشکارا بر صورت شهر چنگ انداخته بود، از هجوم سرسام‌آور و بی‌وقفه موتورسواران، از گِرب‌های (نوعی ماشین) شش‌نفره و چهارنفره و موتوری، از برنامه ریزی ضعیف تا سازماندهی نامناسب میزبان و... اما در میان تمامی این خاطرات ضد و نقیض بی‌تردید سکوها یک نقطه عطف بودند. سکوهایی که به اندازه‌ای هیجان انگیز و خوشرنگ و لعاب و جذاب به نظر آمدند که همه مشکلات جاکارتا را همچون باران‌های موسمی این شهر شرجی بشوید و با خود ببرد.
در این دوره از رقابت‌ها بی‌تردید یکی از جذابیت‌های مسابقات تماشاگران متفاوت بودند. تماشاگرانی که به بازی‌های جاکارتا رنگ و بوی دیگری بخشیدند و سبب شدند تا این رقابت‌ها با همه کمی و کاستی‌هایش و ضعف‌های پرشمار میزبان در تاریخ ماندگار شود.
تماشاگر است که به یک رقابت ورزشی جان می‌دهد. در جاکارتای اندونزی، این جنبه از ورزش و حواشی آن پررنگ‌تر از همه چیز بود و حتی تاثیرگذاری آن از خود مسابقات نیز فراتر رفت. در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا سالنی نبود که پر از تماشاگر نباشد؛ حتی مثلا برای تماشای یک مسابقه بی‌ربط مثل بسکتبال ایران و چین. اگر یک پای مسابقه اندونزی بود که دیگر سالن به غوغاکده‌ای بدل می‌شد.
این استقبال و حضور تماشاگران می‌تواند ناشی از جمعیت بالغ بر 255 میلیون نفری اندونزی باشد که تقریبا سه برابر جمعیت ایران است. اندونزی منابع انسانی کم ندارد و از این ظرفیت به‌نحو احسن بهره ‌برد. در ورزشگاه‌ها از صبح تا شب بچه‌های محصل دیده می‌شدند که با اتوبوس‌های هم‌شکل و هم‌رنگ به ورزشگاه می‌آمدند. در رفتار آنها فرار از مدرسه و اکراه از حضور در ورزشگاه دیده نمی‌شد که اگر این‌طور بود، حنجره برای ورزشکار اندونزیایی پاره نمی‌کردند. آنها اصلا آموزش دیده ‌بودند، به‌طور مثال در ورزشگاه دوومیدانی می‌دانستند چه‌زمانی موقع تشویق است، چه‌زمانی باید سکوت کرد و... همین تماشاگران در مراسم افتتاحیه و اختتامیه بازی‌های پاراآسیایی سنگ تمام گذاشتند و یکی از دلایل جذابیت مراسم شدند. تماشاگران یکی از هزاران هنرمند و بازیگر و هنروری بودند که افتتاحیه و اختتامیه مسابقات را رقم زدند. آنها که نام اندونزی را در چند بخش با عشق فریاد می‌زدند و خوش بودند از ثبت رویداد مهمی دیگر در خانه‌شان در کمتر از دو ماه و این خاطره برایشان می‌ماند.
اگر می‌خواهید متوجه عشق و علاقه مردم اندونزی به کشورشان شوید، فقط کافی است در زمان اهدای مدال طلا به یکی از ورزشکاران این کشور در ورزشگاه حاضر می‌بودید. سرود که نواخته می‌شد، همه به‌سمت پرچم رو می‌کردند و یکصدا سرود می‌خواندند. پیر و جوان هم فرقی نداشت. همه می‌خواندند؛ از پیرمرد سالخورده که با دست‌هایی لرزان با سلام نظامی به پرچم کشور احترام می‌گذاشت تا دخترک داوطلبی که با همه شور و انرژی‌اش در اواسط دهه دوم زندگی‌اش شاهد وقوع اتفاقی مهم در خانه بود. یک هماهنگی بی‌نظیر که به نظر از دل برمی‌آمد تا جاکارتا در میان همه مشکلات و کاستی‌هایش در بحث تماشاگر یگانه و بی‌نظیر باشد. اتفاقی که شاید چند سال دیگر منجر به وقوع اتفاقی مهم‌تر در این کشور شود.
حضور تماشاگران در جاکارتا روایتگر یک فرهنگ متفاوت بود. اندونزیایی‌ها نشان دادند می‌توانی به سالن بروی و شاهد باخت تیمت با اختلافی سنگین باشی اما با یک یا دو امتیاز سالن را روی سرت بگذاری. تمام ورزش دیگر به برد و باخت نیست. نمایش فرهنگ هم انگار بخشی است که باید جدی گرفته شود.

 

استعفای فان باستن از فیفا

مهاجم بزرگ سابق تیم ملی هلند و میلان ایتالیا اعلام کرد در پایان ماه جاری از سمت ریاست کمیته فنی فیفا کناره‌گیری خواهد کرد. همزمان با روی کار آمدن جیانی اینفانتینو به‌عنوان رییس فیفا، مارکو فان باستن مهاجم سابق تیم ملی هلند و میلان ایتالیا به‌عنوان رییس کمیته فنی این نهاد برگزیده شد و دو سال است که او در این پست به انجام وظیفه مشغول است.
اکنون فان باستن که بازی‌های زیبای او در تیم ملی هلند و میلان ایتالیا در یادها مانده، اعلام کرد بعد از توافق دوجانبه او از این سمت کناره خواهد گرفت. فان باستن اعلام کرده می‌خواهد زمان بیشتری با خانواده خود در آمستردام سپری کند و به همین خاطر تصمیم به ترک پست خود گرفته است. فان باستن یکی از حامیان ورود فناوری به فوتبال بود و در زمان او فناوری VAR مورد توجه و استفاده قرار گرفت و برای نخستین بار در جام جهانی استفاده شد.
 

استقلال میهمان در خانه

یک سال پیش در چنین روزی جلد ایران ورزشی به وضعیت بحرانی استقلال اختصاص داشت که امتیازات خانگی را به آسانی از دست می‌دهد و با تیتر «استقلال، میهمان در خانه» به آن پرداخته بود. در این مطلب می‌خوانیم: استقلال تاکنون 12 امتیاز را در خانه از دست داده است که در ادامه کار می‌تواند این امتیازهای از دست رفته به ضرر این تیم تمام شود. 9 هفته از لیگ گذشته است و در بین آمارهای بدی که استقلال از خود به جای گذاشته است گل نزدن مهاجمان این تیم بدترین اتفاق برای استقلال خواهد بود و شاید در ادامه راه شفر به این نتیجه برسد که مهاجم جذب کند. مهم‌ترین بازی نیم فصل اول برای استقلالی‌ها در راه است و از نظر امتیاز و نحوه بازی کردن آبی‌ها به مراتب از تیم رقیب عقب‌تر هستند و این نکته می‌تواند هواداران استقلال را نگران کند.


روی آنتن
لیگ ملت‌های اروپا


مسابقات لیگ‌های اروپایی به دلیل بازی‌های ملی تعطیل شده و بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا نیز دیروز به خط پایان رسید. با این وجود لیگ ملت‌های اروپا و بازی‌های دوستانه داغ است و از همین رو تلویزیون بازی‌های پرتعدادی را روی آنتن می‌برد: رومانی - صربستان، ساعت 16:30 شبکه ورزش، روسیه - ترکیه، ساعت 19:30 شبکه ورزش، لهستان - ایتالیا ساعت 22:15 از شبکه سه
 


 

از سردار آزمون تا الکس فرگوسن
«عشق» زیبای مرا ببین!


وصال روحانی


قصه «اسب دوستی» سردار آزمون لااقل در قیاس با موارد مشابهی که در جهان ورزش هست داستان تازه‌ای نیست و چه بسیار نامداران سایر رشته‌های ورزشی یا هنرمندان و حتی سیاسیون که دلباخته مسابقات سوارکاری بوده و به تبع آن اسبی اختیار کرده و اصطبلی مسابقه‌ای را فراهم آورده و به پرورش اسب‌های حاضر در کورس‌های سوارکاری همت گماشته‌اند. اگر مرکز اصلی این مهم در کشورمان، گنبد کاووس است در اروپا همیشه بریتانیا را قلب سوارکاری‌های سنتی نامیده‌اند و در چنین جامعه چهار کشوری (انگلیس، اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی) دو، سه شهر مهم به مسابقات کورس سوارکاری (موسوم به Racing) تبدیل شده‌‌اند و به تبع آن صاحب بیشترین اصطبل‌های محل پرورش اسب‌های مسابقه‌ای هستند. آن شهرها لندن، منچستر و گلاسکو هستند و عجبا که یک چهره بزرگ در این شهرها و عرصه‌های خاص حرف اول را می‌زند و او کسی نیست به جز الکس فرگوسن کبیر. مردی که در هیأت سرمربی آبردین اسکاتلند و سپس منچستر یونایتد و در یک طیف زمانی 40 ساله برنده 38 جام رسمی و معتبر در رشته فوتبال شد تا در فهرست مربیان دارای بیشترین جام‌های قهرمانی صدرنشین شود و برای دیگران تبدیل به هدفی در دوردست گردد. فرگی 5 سالی است که از مربیگری فوتبال کناره گرفته و در نتیجه فرصت بیشتری برای پرداختن به عشق حقیقی‌اش داشته و آن اسب و اسب‌داری و مشارکت وسیع و جدی در مسابقات سوارکاری است. او البته در اوایل سال‌جاری دچار عارضه جدی قلبی و مغزی و برای مدتی در بیمارستان بستری شد اما دو ماهی است که از نو در محافل ظاهر می‌شود و باز هم به تماشای مسابقات منچستر یونایتد از نزدیک می‌نشیند و البته عشق جنبی نخست‌اش را که همچنان سوارکاری است تعقیب می‌کند و تو گویی به همگان می‌گوید که آنها هم بیایند و عشق زیبای او را و اسب‌هایی را که از چله کمان رها شده و به سوی خط پایان پیش می‌تازند، ببینند.
 
منبع نیرو و الهام
چنین عادت و درخواستی البته موضوع تازه‌ای نیست و فرگی در تمامی 27 سالی هم که اولدترافورد را به یک دژ تبدیل کرده و منچستر یونایتد را شیطانی‌وار به جان حریفان انداخته بود از این عشق نیرو و الهام می‌گرفت. اگر تیم او شنبه‌شب بازی داشت فرگوسن را می‌شد یکشنبه در یکی از شهرهای گلاسکو و لندن و یا همان منچستر در پیست رقابت‌های سوارکاری دید که مثل سایر اسب‌داران و اسب دوستان برای پیروزی اسب راهوار یا مادیان محبوبش ابراز احساسات می‌کند و در طول هفته نیز او هر از چند گاهی به اصطبلی می‌رفت که در تملک آن شریک بود و اداره یکی دو اسب را عهده‌دار شده بود و حتی کارگرانی را در استخدامش داشت تا اسب‌ها را تیمار و برای فتح مسابقات مهیا کنند. او البته هرگز اجازه نمی‌داد که این عشق سدی در راه پرداختن هر چه بیشترش به منچستر یونایتد ایجاد کند و خشونتی که گاه در رفتار با شاگردانش داشت (مثل لنگه کفشی که به پیشانی بکام کوبید) ریشه در جدیت و سختکوشی و عزمی داشت که دنیای پر‌شتاب سوارکاری به وی انتقال داده و ملکه ذهن او کرده بود. امروز سردار آزمون رها از تمامی آن محاسبات متهم به توجه بیش از حد به اسب‌هایش و اهمیت قایل نشدن برای تیم ملی فوتبال شده است و اعلام کناره‌گیری از تیم ملی پس از وقایع جام جهانی امسال و سپس بی‌اعتنایی به دعوت‌های چند باره کی‌روش از وی برای بازگشت نشانه‌های روشن این سهل‌انگاری تلقی شده است. صرفنظر از اینکه این مسأله چقدر حقیقت دارد و نگاه منفی اخیر به آزمون تا چه میزان محصول سلایق افرادی است که شاید صلاحیت برخی مهاجمان تیم ملی را بیشتر از سردار می‌دانند از کم توجهی آزمون به زندگی دور و برش و ضعف او در ساماندهی موارد غیرفوتبال مرتبط با وی هم بر‌می‌خیزد او قطعاً حق دارد که به برخی تفریحات سالم جنبی بپردازد و به مسابقات سوارکاری عشق بورزد و حتی اسب‌های گرانقیمت بخرد و به تماشای فیلم سینمایی برود که یک هنرپیشه معروف در مورد اسب او ساخته است اما سردار به‌عنوان سرمایه بزرگ امروز و فردای فوتبال کشور وظیفه دارد به گونه‌ای نظام‌مند عمل کند که هیچ‌کس دچار این شائبه نشود که فوتبال عرصه و مایه شیفتگی و حرفه اصلی او نیست و سوارکاری برای او مهم‌تر است حتی اگر واقعاً مهم‌تر باشد.
 
شما زندگی خصوصی ندارید!
اشتباهی که بسیاری از چهره‌های مشهور می‌کنند این است که گمان می‌برند چیزی به نام زندگی خصوصی دارند و در چنین زندگی حق انجام هر کاری را دارند ولی آنها به‌عنوان الگوهای اجتماعی باید طوری نفس بکشند که حمل بر زیاده‌خواهی نباشد و طوری حرف بزنند که دلالت بر نخوت نداشته باشد و به‌گونه‌ای رفتار کنند که فروتنی و تواضع با آن بیگانه نباشد. سردار بچه منطقه اسب‌خیز گنبد و آق‌قلا و ‌زاده گرگان است و اگر عشق زیبایی به نام اسب نداشت بیشتر اسباب تعجب می‌شد اما از فرگوسن افسانه‌ای تا سردار دوست داشتنی در نوع برخوردشان با این مقوله تفاوت فراوان است.
 
در دنیای دپاردیو و نیکولسون
ژار دپاردیو هنرپیشه قدیمی و مشهور فرانسوی باغ‌های فراوان میوه در سطح کشورش و به‌ویژه اطراف شهر پاریس دارد و پرورش انواع میوه‌ها از تخصص‌های اوست و جک نیکولسون آمریکایی دارنده 3 جایزه اسکار بازیگری و کاندیدای جدی عنوان بهترین هنرپیشه مرد تاریخ اغلب در صف اول تماشاگران دیدارهای خانگی لس‌آنجلس لیکرز در مسابقات لیگ بسکتبال حرفه‌ای آمریکا (NBA) قرار دارد اما مدیریت تمامی آنها بر این عشق‌های ذاتی و درونی به گونه‌ای است که حاشیه‌ای برای‌شان نمی‌سازد. برای آنها حتی زیباترین اسب‌ها، شیرین‌ترین میوه‌ها و کوبنده‌ترین اسلم دانک‌ها زیباتر از گل‌های غیرقابل شمارش فان نیستل روی و سیل امتیازات کوبی برایانت در مسابقات فوتبال و بسکتبال و درخشش در فیلم‌های سینمایی عمیق و غنی نبوده است. این پروسه‌ای است که بدون مدیریت قوی واقعاً زیانبار خواهد شد و اگر قبول ندارید از «سردار» و مخالفان او بپرسید!